Je ziet de laatste jaren strekkingen ontstaan, windvlagen in de elkaar bedruipende media waarin kortstondige hypes bijna als een geloof of levenswijze worden naar voren 'gevlogen'. Je bent dan voor of tegen, met weinig ruimte voor een bescheiden gewogen gulden middenweg.

Een typevoorbeeld is de zorgwekkende #Metoo-affaire. Na enkele duidelijke, maar zeker ook een paar twijfelachtige schandalen, werd het haast onmogelijk niet op eieren te lopen wat betreft uitspraken of gedragingen in media en dagelijkse (professionele) leven. Je zou zowaar een klacht voor handtastelijkheden riskeren bij joviale automatische gestes die nu in een dubieus daglicht kunnen komen te staan.

Zo heb ik bijvoorbeeld de gevaarlijke gewoonte om schouders kort maar joviaal te masseren bij medewerkers als humoristische stressbestrijder. Mogelijk heb ik mensen hierdoor ongewild geschoffeerd - hoewel tot nu toe nog niemand die indruk gaf en mijn stressbestrijding steeds het gewenste effect leek te geven met de nodige humor, zucht en glimlach. Risicogedrag op het werk dus. Een voorafgaande geschreven toestemming voor mijn spontane opwellingen is weliswaar te overwegen, maar zou ook fout kunnen worden geïnterpreteerd.

Maar goed: de 'voor'- of 'tegenhypes' vormen een uitdaging. Als je je kritisch uit in vrije, openlijke media zoals Twitter, vinden vele klavierridders dat je een standpunt moet innemen. Zoniet schrijft men je dat wel toe met een laffe retweet en gepolariseerde herinterpretatie van je vraag of stelling. Pro- of contra, geloven of niet.

Velen lopen op eieren door de hevige mediatendensen, met hypes, gepolariseerde geloofsopinies en bijhorende ketterij

Zoals vandaag ook gebeurt met die andere #: de opwarming van de aarde. Of klimaatopwarming. Of klimaatverandering. Wanneer je leergierig bent - zijn wij artsen dat niet allemaal - lees je veel, vergaar je graag kennis, verzamel je standpunten, bekijk je gegevens die je boeien. Wanneer je dan sceptische vragen stelt over klimaat en mogelijke remediëring - al dan niet gekruid met #humor - ben je plots het onderwerp van een hetze tegen die schandelijke KUL- academicus die klimaatontkenner zou zijn (wat ze niet is, btw).

Evenzo gebeurt dit polariseren als je in een leuk gesprek verzeild raakt met een boeiend politicus: trek dan eindelijk die partijkaart! Plots word ik een promotor genoemd van een persoon die zichzelf vermoedelijk al meer dan voldoende promoot. Bij mijn weten promoot ik enkel master- en PhD studenten.

Persoonlijk trek ik het me weinig aan, die Twitteraanvallen op mijn bescheiden persoon, vermoedelijk de leeftijd. Maar velen lopen op eieren door deze hevige mediatendensen, met hypes, gepolariseerde geloofsopinies en bijhorende ketterij. Zeker in een virtuele wereld waarin we alles rondom ons als perfect willen documenteren: levensstijl, uiterlijk, omgeving. Wij zijn als artsen niet anders: perfectionisten, dat hoort zo in de zorg.

Maar we dreigen er vandaag ook het slachtoffer van te zijn. Zowel in de zorg als in het management ervan, met zware dobbers als rendabiliteit, administratie, prestatie. En dan zijn we gelukkig ook nog eens gewoon mens. Met een opinie en brein dat meedenkt in onze dagelijkse wereld. Een beetje homo universalis: de schoenmaker die eens van zijn leest durft weg te wandelen.

Moeten we op eieren lopen? Van debatteren worden we immers rijker. Weliswaar is kritiek sneller gegeven dan een open-minded debat of antwoord als je je opinie deelt, zelfs na de bescheiden open vraagtechniek. Maar laat ons daarom noch de kluts verliezen, noch op eitjes lopen.

Mijn overtuiging: durven zijn wie je bent. Ook als arts. We zijn geen robots. Zolang we maar eerlijk, bescheiden en verdraagzaam zijn. Homo universalis spontaniensis respectabilis, met vallen en opstaan. Beide zijn toegestaan.

Je ziet de laatste jaren strekkingen ontstaan, windvlagen in de elkaar bedruipende media waarin kortstondige hypes bijna als een geloof of levenswijze worden naar voren 'gevlogen'. Je bent dan voor of tegen, met weinig ruimte voor een bescheiden gewogen gulden middenweg.Een typevoorbeeld is de zorgwekkende #Metoo-affaire. Na enkele duidelijke, maar zeker ook een paar twijfelachtige schandalen, werd het haast onmogelijk niet op eieren te lopen wat betreft uitspraken of gedragingen in media en dagelijkse (professionele) leven. Je zou zowaar een klacht voor handtastelijkheden riskeren bij joviale automatische gestes die nu in een dubieus daglicht kunnen komen te staan. Zo heb ik bijvoorbeeld de gevaarlijke gewoonte om schouders kort maar joviaal te masseren bij medewerkers als humoristische stressbestrijder. Mogelijk heb ik mensen hierdoor ongewild geschoffeerd - hoewel tot nu toe nog niemand die indruk gaf en mijn stressbestrijding steeds het gewenste effect leek te geven met de nodige humor, zucht en glimlach. Risicogedrag op het werk dus. Een voorafgaande geschreven toestemming voor mijn spontane opwellingen is weliswaar te overwegen, maar zou ook fout kunnen worden geïnterpreteerd. Maar goed: de 'voor'- of 'tegenhypes' vormen een uitdaging. Als je je kritisch uit in vrije, openlijke media zoals Twitter, vinden vele klavierridders dat je een standpunt moet innemen. Zoniet schrijft men je dat wel toe met een laffe retweet en gepolariseerde herinterpretatie van je vraag of stelling. Pro- of contra, geloven of niet. Zoals vandaag ook gebeurt met die andere #: de opwarming van de aarde. Of klimaatopwarming. Of klimaatverandering. Wanneer je leergierig bent - zijn wij artsen dat niet allemaal - lees je veel, vergaar je graag kennis, verzamel je standpunten, bekijk je gegevens die je boeien. Wanneer je dan sceptische vragen stelt over klimaat en mogelijke remediëring - al dan niet gekruid met #humor - ben je plots het onderwerp van een hetze tegen die schandelijke KUL- academicus die klimaatontkenner zou zijn (wat ze niet is, btw). Evenzo gebeurt dit polariseren als je in een leuk gesprek verzeild raakt met een boeiend politicus: trek dan eindelijk die partijkaart! Plots word ik een promotor genoemd van een persoon die zichzelf vermoedelijk al meer dan voldoende promoot. Bij mijn weten promoot ik enkel master- en PhD studenten. Persoonlijk trek ik het me weinig aan, die Twitteraanvallen op mijn bescheiden persoon, vermoedelijk de leeftijd. Maar velen lopen op eieren door deze hevige mediatendensen, met hypes, gepolariseerde geloofsopinies en bijhorende ketterij. Zeker in een virtuele wereld waarin we alles rondom ons als perfect willen documenteren: levensstijl, uiterlijk, omgeving. Wij zijn als artsen niet anders: perfectionisten, dat hoort zo in de zorg.Maar we dreigen er vandaag ook het slachtoffer van te zijn. Zowel in de zorg als in het management ervan, met zware dobbers als rendabiliteit, administratie, prestatie. En dan zijn we gelukkig ook nog eens gewoon mens. Met een opinie en brein dat meedenkt in onze dagelijkse wereld. Een beetje homo universalis: de schoenmaker die eens van zijn leest durft weg te wandelen.Moeten we op eieren lopen? Van debatteren worden we immers rijker. Weliswaar is kritiek sneller gegeven dan een open-minded debat of antwoord als je je opinie deelt, zelfs na de bescheiden open vraagtechniek. Maar laat ons daarom noch de kluts verliezen, noch op eitjes lopen. Mijn overtuiging: durven zijn wie je bent. Ook als arts. We zijn geen robots. Zolang we maar eerlijk, bescheiden en verdraagzaam zijn. Homo universalis spontaniensis respectabilis, met vallen en opstaan. Beide zijn toegestaan.