Naar mijn gevoel was mijn zoons enige intentie me middels zijn vraag te onderwerpen aan een authenticiteitstest, 'Do you walk your talk?'. Een recent moeder-zoongesprek naar aanleiding van een onfraai rapport ging immers over 'kiezen voor iets' en over 'motivatie'. Onbedoeld activeerde de maandagavond-vraag bij mij echter een boeiend proces van zelfreflectie.

Kies ik er inderdaad elke dag opnieuw voor de files rond Antwerpen te trotseren? Kies ik er elke dag opnieuw voor om te werken in ziekenhuis, gelegen in een kansarme wijk, waar lage gezondheidsgeletterdheid en diversiteit een issue zijn? Kies ik er elke dag opnieuw voor om mijn rol als arts te combineren met een heel scala aan andere rollen: mama van drie tieners, echtgenote, dochter, schoondochter, zus, vriendin, ...?

Wel, ja! Ondanks de dagelijkse geduldproef in de file, de vaak moeilijk overbrugbare taal- en/of culturele barrières in de interactie met sommige patiënten, de dagelijkse race tegen de klok om mijn verschillende rollen te kunnen vervullen, ... Ondanks dat allemaal, ga ik elke dag opnieuw weer met goesting naar mijn werk!

Die maandagavond werd ik me bewust van de profylactische effecten van bevlogenheid

Waaraan ligt dit? Periodes van hoge werkdruk en slaaptekort zijn in elk artsenteam realiteit. Hoe komt het dan dat er her en der resistentie is ontstaan tegen de collateral dammage van een zich snel progressief uitbreidende burn-out epidemie in de zorgsector? Wat maakt dat ikzelf dergelijk resistentiepatroon heb kunnen ontwikkelen? Die maandagavond werd ik me bewust van de profylactische effecten van bevlogenheid, je werk doen met hart en ziel.

Engagement en motivatie geven immers energie en voldoening. Helaas is het vinden van die Heilige Graal niet evident. Het vereist in de eerste plaats kennis van de eigen talenten en vervolgens het geluk om deze te mogen/kunnen inzetten in een stimulerende omgeving.

Ik ben me bewust van mijn geluk. Ik ben opgenomen in een respectvol, warm en open team. Bovendien is het juist de locatie van ons ziekenhuis in een kansarme buurt met een grote exposure aan diversiteit die het tot een boeiende, uitdagende omgeving maakt. Wat me boeit, motiveert en dus energie geeft, is arts te mogen zijn in de meest complete vorm, de 2.0 versie: mijn wetenschappelijke kennis combineren met het faciliteren van groei en verandering in de ruimere betekenis. Hiermee bedoel ik niet alleen genezingsprocessen - dat is het ultieme doel uiteraard - maar ook processen van persoonlijke ontwikkeling en bewustwording.

Dus, om te antwoorden op je vraag, zoonlief, ja zeker, voor dit alles kies ik, elke dag opnieuw, met hart en ziel!

Naar mijn gevoel was mijn zoons enige intentie me middels zijn vraag te onderwerpen aan een authenticiteitstest, 'Do you walk your talk?'. Een recent moeder-zoongesprek naar aanleiding van een onfraai rapport ging immers over 'kiezen voor iets' en over 'motivatie'. Onbedoeld activeerde de maandagavond-vraag bij mij echter een boeiend proces van zelfreflectie.Kies ik er inderdaad elke dag opnieuw voor de files rond Antwerpen te trotseren? Kies ik er elke dag opnieuw voor om te werken in ziekenhuis, gelegen in een kansarme wijk, waar lage gezondheidsgeletterdheid en diversiteit een issue zijn? Kies ik er elke dag opnieuw voor om mijn rol als arts te combineren met een heel scala aan andere rollen: mama van drie tieners, echtgenote, dochter, schoondochter, zus, vriendin, ...? Wel, ja! Ondanks de dagelijkse geduldproef in de file, de vaak moeilijk overbrugbare taal- en/of culturele barrières in de interactie met sommige patiënten, de dagelijkse race tegen de klok om mijn verschillende rollen te kunnen vervullen, ... Ondanks dat allemaal, ga ik elke dag opnieuw weer met goesting naar mijn werk!Waaraan ligt dit? Periodes van hoge werkdruk en slaaptekort zijn in elk artsenteam realiteit. Hoe komt het dan dat er her en der resistentie is ontstaan tegen de collateral dammage van een zich snel progressief uitbreidende burn-out epidemie in de zorgsector? Wat maakt dat ikzelf dergelijk resistentiepatroon heb kunnen ontwikkelen? Die maandagavond werd ik me bewust van de profylactische effecten van bevlogenheid, je werk doen met hart en ziel.Engagement en motivatie geven immers energie en voldoening. Helaas is het vinden van die Heilige Graal niet evident. Het vereist in de eerste plaats kennis van de eigen talenten en vervolgens het geluk om deze te mogen/kunnen inzetten in een stimulerende omgeving.Ik ben me bewust van mijn geluk. Ik ben opgenomen in een respectvol, warm en open team. Bovendien is het juist de locatie van ons ziekenhuis in een kansarme buurt met een grote exposure aan diversiteit die het tot een boeiende, uitdagende omgeving maakt. Wat me boeit, motiveert en dus energie geeft, is arts te mogen zijn in de meest complete vorm, de 2.0 versie: mijn wetenschappelijke kennis combineren met het faciliteren van groei en verandering in de ruimere betekenis. Hiermee bedoel ik niet alleen genezingsprocessen - dat is het ultieme doel uiteraard - maar ook processen van persoonlijke ontwikkeling en bewustwording. Dus, om te antwoorden op je vraag, zoonlief, ja zeker, voor dit alles kies ik, elke dag opnieuw, met hart en ziel!