...

Stilaan gaat het slot van de samenleving. Steeds meer mensen zijn gevaccineerd en dus lonkt de orde van de dag. Al zijn de wonden nog lang niet geheeld. De gezondheidszorg en het maatschappelijk leven dragen de gevolgen van de pandemie nog lange tijd met zich mee. De realiteit in de ziekenhuizen blijft ongemeen hard. Bij het ter perse gaan liep het aantal opgenomen covidpatiënten op de gewone afdelingen en op intensieve zorg snel terug. Tijd om opgelucht adem te halen, is er evenwel nauwelijks. Er is de impact van langdurige covid maar vooral ook werd heel wat zorg anderhalf jaar uitgesteld. Die moeilijk te becijferen berg eist nu de aandacht op. Komt bij dat sommigen ook een tsunami aan mentale problemen voorspellen. Alle inentingen ten spijt zijn we er ook niet vanaf. Dit virus wordt endemisch. We kunnen er - zoals met griep - dus maar beter intelligent mee leren samenleven. Dat vergt het nastreven van een nieuw maatschappelijk evenwicht. Eén ding heeft de gezondheidscrisis alvast aangetoond: de huidige staatshuishouding en bevoegdheidsverdeling bevordert de samenwerking niet. Voorbeelden van de manier waarop dit land communautair kraakt en piept waren er te over op de recente hoorzittingen in het Vlaams Parlement. Daar richtte men in december 2020 een werkgroep 'Institutionele Zaken' op om een nieuwe staatshervorming voor te bereiden. Een lange rij eminente sprekers toonde overtuigend aan dat artsen, ziekenhuisbeheerders en eigenlijk alle geledingen van de gezondheidszorg gefrustreerd zijn door het monster dat de zesde staatshervorming baarde. Los van alle covidperikelen. Zo stond dokter Jonas Brouwers, voorzitter van de Vlaamse assistentenvereniging, stil bij de (dramatische) bevoegdheidsverdeling in de opleiding tot arts-specialist. Iemand is tijdens zijn professionele en theoretische opleiding voor de federale overheid een arts in opleiding en voor de Vlaamse overheid een student in de geneeskunde.... Dat dit tot conflicten op de werkvloer, met de administratie en tussen stagemeesters en assistenten leidt, hoeft geen betoog. Het is maar een voorbeeld. Maar het moge duidelijk zijn dat deze en vele andere van de pot gerukte bevoegdheidsverdelingen de aanpak van de pandemie niet ten goede kwamen. Dat uit deze chaos nog een min of meer werkbaar coronabeleid groeide, is de verdienste van individuen. Onder de straatstenen het strand? Laten we het hopen. Komt er in 2024 een nieuw rondje staatshervorming dan rekenen we erop dat onze politici bij zinnen zijn. Dat is des te meer nodig nu de pandemie de bodem uit de schatkist van de vele overheden heeft geslagen.